sklejam, piszę , już nie myślę...

Czasami jest tak, że chcesz umrzeć, czasami chcesz skakać z radości. To jak jest? Wszystko przemija, radość, smutek, cierpienie. To co pozostaje? Nic? Pustka? Jak to jest nie czuć nic? Każdego ranka budzić się w tej samej, smutnej rzeczywistości bez jakiejkolwiek nadziei na udany dzień. Nie czujesz nic, jesteś obojętny na wszystko co Cię otacza. Stajesz się małym, szarym człowiekiem.  Idziesz do szkoły ubierasz swój najbardziej wiarygodny uśmiech i starasz się przetrwać. Wracasz do pustego domu, zrzucasz przebranie szczęśliwego i to znowu powraca, ale tym razem ze zdwojoną siłą. Ulubione dresy i kubek z gorącą herbatą przestają wystarczać.

 
Czasem po prostu chciałabym się do Ciebie przytulić, bez żadnego konkretnego powodu .
Pójść do parku, usiąść pod drzewem i patrzeć w niebo ..
Powiedzieć coś, cokolwiek .. bo wiem , że mogę rozmawiać z Tobą o wszystkim .. Spojrzeć w Twoje oczy , dotykać twojej twarzy , ust pocałować .. Poczuć się jak mała dziewczynka , bezbronna istota , bezpieczna w Twoich ramionach .. Chciała bym zapomnieć o tym co było i żyć chwilą obecną .. Pragnę czuć , że jestem Ci potrzebna , wiedzieć że jestem jedyna .. Chcę się z Tobą drażnić , pokłócić , tylko po to , by później czule pogodzić .. I tęsknić wiedząc , że i Ty tęsknisz .

 
Bo widzisz, jeśli naprawdę kogoś kochasz, to nie zrezygnujesz z niego nigdy. Rozumiesz mnie? NIGDY. Choćby nie wiem co zrobił, gdzie był i z kim był. Zawsze wracasz, nieważne jakby Cię zranił. Czekasz i zastanawiasz się co teraz robi, gapisz się całymi dniami na telefon, oczekując że zadzwoni. Jeśli kogoś kochasz to o niego walczysz. Bezwarunkowo. O niego, o jego szczęście, o to żeby cieszył się każdym dniem, każdą chwilą. I nie poddajesz się – wiesz, że nie możesz się poddać, bo TA osoba jest wszystkim co masz na tym świecie, co Cię tu trzyma. Jest czymś więcej niż tlen, jest sensem każdego Twojego dnia, każdych Twoich wzlotów i upadków. A gdy upadasz, podnosisz się tylko i wyłącznie dla niej. Tak, to właśnie jest miłość.


Dziewczyno, zrozum - zapomnisz. Tak, będą dni kiedy będziesz zwijać się z bólu na łóżku, a łzy lecieć będą ciurkiem. Później nastaną dni w których na myśl o Nim ogarniać będzie Cię już tylko smutek - nie uronisz łzy. Kolejne miesiące będą łatwiejsze, aż w końcu gdy ktoś wypowie Jego imię - będziesz musiała się chwilę zastanowić kim On w ogóle był. Więc głowa do góry - jesteśmy silniejsze od facetów.
 
Od narodzin do 6 roku życia - bajka. Od 6 do 10 roku życia bajko - dramat. Dowiadujemy się, że smerfy tak naprawdę nie istnieją ani gargamel ze słynnym kotem klakierem, ani nawet gumisie, które posiadają magiczny eliksir z gumisiowych jagód. Od 10 aż do śmierci - prawdziwa szkoła przetrwania. Nie potrzeba nam żadnych szkół wojskowych. Życie, końcówka podstawówki, gimnazjum, liceum... to wystarczający trud. Pojawiają się pierwsze rany na naszych maleńkich pompach w lewych piersiach. Masa pytań, niewiadomych. Litry łez z byle powodu. Tęsknota... nienawiść, ale także i radość. Przyjaźnie, a nawet i szczęśliwe miłości. Studia. Prawdziwe, dojrzałe związki, ślub. dzieci, praca, zostanie babcią/dziadkiem, przekazywanie swoich poglądów wnukom. Tak naprawdę całe nasze życia. Od narodzin aż do śmierci to jedna wielka szkoła przetrwania, z którą połowa z nas sobie zwyczajnie nie radzi.
 
Jeśli poprosiłabym, byłbyś w stanie powiedzieć mi, co czujesz, gdy patrzysz na zdjęcie, które przedstawia najdroższego dla Ciebie człowieka? Opuszką palca delikatnie suniesz po gładkiej powierzchni fotografii, wyobrażając sobie, że ukochana twarz znajduje się w odległości kilku centymetrów od Ciebie. Ciche westchnienie wymyka Ci się z ust, a serce zaczyna zmieniać tępo swego biegu. Zamykasz oczy, bo pieczenie w kącikach oczu staje się niebezpieczne i nie chcesz zmoczyć policzków. Rozchylone wargi lekko drżą, a pod powiekami jak klatki filmu przewijają się różne sceny, o których nie możesz zapomnieć. Pusto się robi. W głowie w sercu. Zaczyna się robić duszno, a powietrze z każdym oddechem robi się coraz wilgotniejsze i cięższe. Teraz już cała dłoń przylega do zdjęcia i głaszcze je subtelnie. Kolejne obrazy pojawiają się i odciskają po sobie ślady. Całym sobą pragniesz przywrócić utracone chwile do teraźniejszości. Ale nie możesz – zdajesz sobie z tego sprawę doskonale.

OASIS